ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ

Πέρα από τα βουνά, η έρημος φαινόταν πιο απέραντη και πιο σιωπηλή από ποτέ. Το τοπίο λουζόταν από ένα διάφανο φως, ενώ μέσα στην ατμόσφαιρα μπορούσε άνετα να ξεχωρίσει κάποιος, σαν να ήταν πολύ κοντά τις σιλουέτες και των πιο μακρινών αμμόλοφων.
Όσο για κάποιου είδους θόρυβο, δεν ακουγόταν τίποτα. Ούτε το θρόισμα που υπήρχε η περίπτωση να έκανε η άμμος κυματίζοντας μόλις ο ήπιος άνεμος την άγγιζε. Ούτε καν εκείνο…
Κινήθηκε ίσια μπροστά. Η ζέστη ήταν αφόρητη, τα μάτια της κοκκινισμένα από την αϋπνία, μα δεν σταματούσε. Ίσα – ίσα. Συνέχιζε και συνέχιζε παρόλη την κούραση… Παρόλο τον πόνο που της έσφιγγε την καρδιά. Τώρα έτρεχε.. Μαχόταν να ξεφύγει…
Προχωρούσε με τα μέλη της να σιγοτρέμουν, προσπαθώντας να κρατηθεί από κάτι ξερόκλαδα πλάι της. Τις τρυφερές παλάμες της τρύπησαν τα μυτερά τους αγκάθια μα αυτό δεν την έκανε να οπισθοχωρήσει.
Έστρεψε το κεφάλι και κοίταξε πίσω της την έρημη γη. Υπήρχε μια ελαφριά αύρα που φυσούσε ανασαλεύοντας κάποια σημάδια βλάστησης, ενώ στο βάθος μπορούσε να διακρίνει μερικές σκιές που έμοιαζαν με λόφους. Ήταν μακριά της ακόμη, της χάριζαν όμως τόση αισιοδοξία.. Και σίγουρα, σίγουρα μια μικρή σπίθα ελπίδας. Εκείνες και ο βράχος που πάνω του στεκόταν τώρα δα ήταν τα μόνο ψηλά σημεία που ατένιζε.
Ένιωσε το λαιμό της να κλείνει. Ήθελε να βάλει τα κλάματα, δεν επέτρεψε όμως στον εαυτό της να το κάνει.
Κάποιες μέρες νωρίτερα όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Και τώρα.. Τώρα…