ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΛΙΓΕΣ ΜΟΛΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ

"Η Μάιρα ανακάθισε στη θέση της και τον κοίταξε. «Ποιος... ποιος είστε;»

Η φωνή της ακούστηκε αμέσως σταθερή και σίγουρη.

Αισθανόταν ανακουφισμένη που μπορούσε επιτέλους να εξωτερίκευε τα συναισθήματα και την αναστάτωση της.

«Ένας φίλος», τον άκουσε να προφέρει.

Το χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του και η κοπέλα αισθάνθηκε ένα φτερούγισμα στο στομάχι που σίγουρα τη ξάφνιασε πιο πολύ. Ατένισε για λίγο τα μάτια του. Είχαν ένα παράξενο χρώμα, γκριζογάλανο, τόσο μυστηριώδες μα και συνάμα τόσο γοητευτικό. Όπως κι εκείνος…

Έγειρε πίσω στη θέση της, προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή που της δημιουργούσε και τον κοίταξε παρατηρητικά. Μήπως είχαν συναντηθεί ξανά; Όχι αποκλείεται, σκέφτηκε απορρίπτοντας τελείως την ιδέα. Δεν θα είχε ξεχάσει ποτέ έναν τέτοιον άντρα...

«Δεν σας ξέρω», δήλωσε αποφασιστικά, παρόλο που υπήρχε ένα ελαφρύ τρέμουλο στη φωνή της.

«Α ναι πολύ σωστά».

Ζάρωσε τα φρύδια του και χάιδεψε το πηγούνι του για λίγες στιγμές, προτού το πρόσωπο του πάρει μια έκφραση φανερής διασκέδασης.

«Θα το πιστεύατε αν σας έλεγα ότι είμαι ο φύλακας άγγελος σας που ήρθε για να σας σώσει από ένα άνανδρο παλιάνθρωπο;»

«Κοιτάξτε, δεν μοιάζετε με άγγελο», του είπε γελώντας. «Παρόλο που τα μάτια σας είναι γαλανά, τα μαλλιά σας είναι καστανά».

«Και ποιος σας είπε πως οι άγγελοι είναι πάντα ξανθοί; Γιατί αυτό πιστεύετε, ψέματα;» Το χαμόγελο του ήταν απίστευτα γοητευτικό και η Μάιρα αισθάνθηκε ξανά εκείνο το φτερούγισμα που κυρίευσε όλο της το κορμί.

«Τέλος πάντων. Κι αν σας έλεγα πως είμαι ένας ιππότης που μόλις έχει σώσει μια ωραία δεσποινίδα η οποία βρισκόταν σε απόγνωση; Εσάς;»

«Ούτε ιππότες υπάρχουν..."