Μαρία Προδρόμου

Λίγα λόγια...


Με λίγες σκόρπιες εκμυστηρεύσεις χαμένες στο βάθος των χρόνων, προσπάθησα να αποτυπώσω, στις άδειες, άσπρες σελίδες του υπολογιστή μου, εκείνη την ίδια ιστορία που είχε καταφέρει να καρφωθεί στη μνήμη μου και να με αναστατώσει. Εκείνο τον κόσμο τον τόσο μακρινό που λαξεύτηκε μέσα μου, χωρίς να μπορώ να τον διαγράψω.
Δεν ήταν και τόσο δύσκολο όσο περίμενα. Άλλωστε η γυναίκα που κάθισε απέναντι μου και μου διηγήθηκε στο σπίτι της στο χωριό, εκείνο το βροχερό πρωινό, το μπερδεμένο κουβάρι της ζωής της ήταν ένα πρόσωπο υπαρκτό, με μνήμες και συναισθήματα αναλλοίωτα στο χρόνο.
Θυμάμαι, ήμουνα τότε μόλις 14 χρόνων, όμως όλα εκείνα που μου διηγήθηκε καρφώθηκαν στην μνήμη μου τόσο ισχυρά που δεν μπόρεσα να τα ξεχάσω. Χρειάστηκαν, βέβαια, περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια για να αποφασίσω να τα γράψω, αλλά δεν έχει σημασία.
Η γυναίκα αυτή των 70 ετών τότε, που μου διηγήθηκε με τόσο πάθος την ιστορία της φυσικά δεν υπάρχει πια. Αφιερώνω όμως στη μνήμη της αυτό το βιβλίο γιατί μου εκμυστηρεύτηκε γεγονότα και καταστάσεις που πραγματικά είναι ικανά να συγκλονίσουν τους πάντες. Όσο για την ιστορία, λίγα έχουν αλλάξει από όλα εκείνα που μου κατέθεσε. Και αυτό γιατί κατά τη γνώμη μου βοήθησαν στο να δέσει καλύτερα.
Κατά τα άλλα, όμως, αυτό το βιβλίο που κρατάτε αυτή τη στιγμή στα χέρια σας είναι μια κατάθεση ψυχής. Της ψυχής μιας γυναίκας που έζησε σε ένα από τα ομορφότερα χωριά της Κύπρου, αγάπησε, πόνεσε, αρπάχτηκε βίαια, κακοποιήθηκε και υπέφερε τα πάνδεινα, ενώ το μονοπάτι που οδηγούσε στον δικό της παράδεισο, το μονοπάτι των ονείρων της περίμενε υπομονετικά την επιστροφή της.
Ελπίζω λοιπόν να το ζήσετε, όπως κι εγώ έζησα μερόνυχτα ολόκληρα που το έγραφα κάθε του στιγμή...


Μαρία Προδρόμου